به گزارش قدس آنلاین، جواد عزتی درباره اثر خود می‌گوید: «من می‌خواستم یک فیلم تماشاگرپسند بسازم و در وهله دوم حتماً بخش سینما بودن فیلم برایم مهم بود؛ یعنی وقتی فیلم را می‌بینم، بین پلان‌های این فیلم و پلان‌های یک سریال تفاوت قائل باشم. روز اول که می خواستیم کار را شروع کنیم، گفتم من دوست دارم این فیلم را برای این بسازم که در هر بخش آن حتی یک پیشنهاد کوچک برای سینما داشته باشد.» 

مولفه توجه به ساخت اثری تماشاگرپسند باعث شد «تمساح خونی»  در رتبه دوم فروش در زمان برگزاری جشنواره فجر چهل و دو قرار بگیرد و سهمی حدود ۱۷۰ میلیارد تومان از گیشه سینماها را از آن خود کند؛ اتفاقی که در زمان اکران آنلاین هم تکرار شد و این فیلم توانست رکورد فروش آنلاین را در فیلیمو بزند. همین اتفاق بهانه‌ای شد تا با «پدرام افشار» نویسنده «تمساخ خونی» گفت و گو کنیم که آن را می‌خوانید.

• تمساح خونی اولین همکاری شما با جواد عزتی است و در جایی گفته بودید که ۱۰۰ درصد فیلمنامه با جواد عزتی ارتقا یافت. از نحوه همکاری تان با  جواد عزتی برایمان بگویید.

تمام مدت نگارش این اثر و تقریبا هر روز من و جواد عزتی کنار هم بودیم. از سوی دیگر هر سکانس و موقعیتی را که طراحی می‌کردم، با او چک می‌کردم و درباره آن با هم گپ می زدیم، این اتفاق روی کیفیت آن سکانس تاثیر بیشتری می‌گذاشت و باعث می‌شد به جزییات بیشتری بپردازیم و موقعیت هم پخته‌تر شود. همچنین فیلمنامه، سکانس‌های اکشن و سخت زیادی داشت که بسیار منوط به اجرا بود و جواد عزتی واقعا انرژی گذاشت تا به نحو احسن اجرا شود. در حقیقت او از قبل برنامه‌اش را می‌دانست و برای موقعیت‌های اکشن، یکسری طراحی‌ها کرده بود که بسیار تاثیرگذار بودند. 

• این فیلم با شوخی‌هایی به اندازه و درست، مخاطب را می خنداند و سرگرم می‌کند، برای گرفتار نشدن در ورطه تکرار و عدم استفاده از هرآنچه که مخاطب را به هر شکلی بخنداند، چه کردید؟

قطعا کمدی که دارای یک تم اصلی و تم‌های فرعی با درون‌مایه‌های اخلاقی باشد، محترم‌تر به حساب می‌آید. من تصور می‌کنم مخاطب امروز آنقدر نگاه بلندی پیدا کرده است که اینگونه کمدی‌ها را تشخیص می‌دهد و دیگر دنبال لودگی نیست بلکه بیشتر به دنبال تفکر است. ناگفته نماند که در «تمساح خونی» به فکر اولیه بسنده نکردیم بلکه موقعیت‌ها را از زوایای مختلف بررسی می‌کردیم و درباره آن گپ می‌زدیم تا به بهترین موقعیت کمدی برسیم. در حقیقت هیچ وقت، اولین چیزی که به ذهنمان می‌رسید را اجرا نمی‌کردیم و اجازه می‌دادیم موقعیت‌ها پخته شوند.

• موقعیت های کمدی در «تمساح خونی» چقدر براساس پشتوانه‌ طنازی و خلاقیت کارگردان و بازیگران رقم خورد و چقدر روی اصول و قواعد پیش رفت و آیا اصلا کمدی اصول و قواعد نوشته شده ای دارد؟

بازیگران اصلی کار، قریحه کمدی بالایی داشتند و این باعث می‌شد منِ فیلمنامه‌نویس با طیب خاطر موقعیت‌های کمدی را خلق کنم. از سوی دیگر اگر پیش زمینه‌ای که طراحی می‌کنیم، درست باشد، می‌توانیم مطمئن باشیم بازیگرانی که قریحه کمدی و خلاقیت دارند، آن موقعیت را به نحو احسن اجرا می‌کنند و ارتقا می‌دهند. ذکر این نکته خالی از لطف نیست که جواد عزتی آنقدر روی موقعیت‌ها مسلط بود و آنقدر با بازیگران تمرین می‌کرد تا به بهترین شکل بازی شان برسند.

• مخاطب در «تمساح خونی» مانند دیگر کمدی‌ها همچون«فسیل» و «هتل» مدام نمی‌خندد. این خاصیت فیلم و فیلمنامه بود یا اساسا از ابتدا به دنبال خندادن مخاطب در تمام طول فیلم نبودید؟

ما از ابتدا به دنبال خنداندن مخاطب در تمام طول فیلم نبودیم بلکه یک اولویت‌بندی وجود داشت و در ابتدای امر این هدف را دنبال می‌کردیم که پیشنهاد جدیدی برای سینمای کمدی ایران و در بخش فیلمنامه نیز قصه‌گویی درست و رعایت قواعد ژانری داشته باشیم. ناگفته نماند که در سینمای ایران روی ژانر کمدی-اکشن که تلفیقی از ۲ ژانر اصلی‌ست، خیلی کار نمی‌شود چراکه پُرخطر و پُرریسک است. طبعا این مدل از کمدی‌ها پارامترهایی دارند که شامل هیجان و ریتم و سرعت بالا و ضمنا موقعیت‌های کمیک است؛ در حقیقت ترکیبی از تمام پارامترهای مثبتی که مخاطب را سرگرم می‌کند چون رسالت اول سینما سرگرمی است. «تمساح خونی» به لحاظ اخلاقی، حرفی برای مخاطب دارد و درِ گوشش فریاد نمی‌زند بلکه در درامی که پهن می‌کند، پیش زمینه خود را می‌گنجاند و قصه را پیش می‌برد.

• گره‌گشایی فیلم به اصطلاح راحت‌الحلقوم است و آنطور که مخاطب انتظار دارد، نیست. با وجود چنین اکشن پُرالتهابی، انتظار از پایان فیلم، تنش‌های اوج‌گرفته بین شخصیت‌هاست که البته در یک مسیر ساده تمام می‌شوند. از ابتدا همین پایان بندی را برای فیلم در نظر گرفتید یا در مسیر کار، پایانبندی تغییر کرد؟

هر آنچه در این قصه رخ داده، قواعد ژانریک و براساس الگوهای ژانر است. ما در همان شروع فیلم ریتم و تمپوی سریعی را برای قصه تعریف می‌کنیم و باید این روند را برای اینکه انسجام فیلمنامه حفظ شود تا پایان فیلم نگه می‌داشتیم. در واقع نمی‌توانستیم همانگونه که با سرعت آغاز کردیم، پایان را کشدار و حوصله سر بر در نظر می‌گرفتیم بلکه باید همان قدر سریع پایان را طراحی کنیم.

• آیا نویسنده‌ یک فیلم کمدی براساسِ این‌که می‌داند چه کسی قرار است آن نقش را بازی کند؛ فیلم‌نامه‌اش را پیش ببرد، کمکی به نویسنده می‌کند؟

این اتفاق هم کار را آسان می‌کند و هم سخت. در حقیقت اگر بدانیم چه کسی قرارست نقش مدنظر را بازی کند، ناخودآگاه براساس آن پیش می‌رویم اما باید حواسمان باشد که قرارست بازیگر کاراکتر جدیدی را خلق کند چه در شخصیت‌پردازی و چه در بحث دایره لغات و شخصیت. در حقیقت نویسنده باید دقت داشته باشد که کاراکتر تکراری از آن بازیگر خلق نکند.

• مخاطب سینمای ایران به هر فیلم کمدی اقبال نشان نمی‌دهد و آنقدر باهوش است که فرق کمدی جذاب و کمدی سخیف را از هم تشخیص دهد. چرا امروزه اکثرا فیلمسازان حتی آن‌هایی که هیچ تجربه‌ای در این زمینه ندارند به ساخت کمدی روی آوردند؟

بخشی از این اتفاق به ذائقه مخاطب و بخشی دیگر به شرایط بازار برمی‌گردد من فکر می‌کنم در این روند سینمای ما پیشرفت آنچنانی نخواهد کرد. باید به همه ژانرها بها داده شود و این اتفاقی است که می‌تواند باعث ترقی بیشتر سینمای ایران شود. ما نیازمند آثاری در همه ژانرها هستیم و در حقیقت باید به ژانرهای کمدی، درام‌های اجتماعی و فیلم‌هایی که در بستر جدی حرف‌هایشان را می‌زنند، بها داده شود که فقط فیلم‌های کمدی در سبد فرهنگ خانواده‌ها قرار نگیرند. من خوشحالم که «تمساح خونی» با استقبال مخاطبان مواجه شد و مردم آن را پذیرفتند.